Mieke en Nick uit ‘Meer dan verwacht’ zijn ouders van een drieling: ‘We kunnen niet meer normaal over straat’

Daarbij komt ook dat de zwangerschap Mieke zwaar valt. “De eerste zestien weken was ik echt heel beroerd, heel misselijk. Ik heb op een gegeven moment medicatie gehad, omdat het gewoon niet meer te doen was.”

Nick: “Bij tweelingen is het verstandig om met twintig weken te stoppen met werken. Maar voor drielingen zijn er eigenlijk geen maatstaven, het is gewoon kijken hoe het gaat.” Met zestien weken besluit Mieke dat ze met verlof gaat.

“Ik was toen een weekend aan het werk en zat even stil op mijn stoel thee te drinken, maar mijn hartslag was continu hoog. Mijn horloge gaf de hele tijd aan dat ik aan het sporten was, maar ik zát gewoon. Ik had buikpijn, rugpijn, en de dag erna weer. Toen was het wel klaar.”

Wanneer Mieke eenmaal met verlof is, gaat het een stuk beter. Nick: “Met een meerlingenzwangerschap moet je zowat wekelijks op controle, maar bij ons hoefde dat maar een keer in de twee, drie weken, omdat de zwangerschap verder heel goed ging.”

Mieke vult aan: “Het was wel pittig, hoor, en ik was moe, en we hadden Yara ook nog rondlopen. Maar rust nemen en om mezelf denken heeft wel echt veel goeds gebracht.” Nick: “Dat heeft er ook wel voor gezorgd dat de zwangerschap tot 34 en een halve week heeft geduurd. Dat is eigenlijk voor een drieling voldragen.”

Natuurlijke bevalling

In Meer dan verwacht is de bevalling van de drieling te zien. Mieke: “Eerst leek er geen plek te zijn in ons vaste ziekenhuis in Amsterdam en moesten we eigenlijk naar Zwolle of Groningen. In Zwolle krijg je sowieso een keizersnee, maar ik wilde het liefst een natuurlijke bevalling.

We zaten vanaf half twee ’s nachts al in het ziekenhuis te wachten, samen met de filmploeg. Uiteindelijk kregen we om tien uur die ochtend te horen dat er toch plek was voor drie baby’s in Amsterdam. En toen ging het eigenlijk best wel snel.” Mieke bevalt van drie zoons: Levi, Mats en Twan.

In tweeën splitsen

De weken na de bevalling zijn zwaar. “Ik wilde ook met Yara thuis zijn”, legt Nick uit. “Zij kon niet steeds mee naar het ziekenhuis. Ik moest mezelf eigenlijk in tweeën splitsen. Mieke bleef bij de jongens in het ziekenhuis en ik sliep thuis bij Yara. Dat was echt een lastige periode.”

Mieke: “We waren heel blij dat ze mee naar huis mochten. Ze hebben twee weken in het ziekenhuis gelegen, dus dat valt eigenlijk hartstikke mee. Ze hadden geen sondevoeding meer nodig, niks.”

Yara heeft nooit een jaloers moment gehad, haar broertjes zijn echt alles voor haar

Grote zus van drie broertjes