Farida en Samira zitten samen op de bank, hun handen gevouwen in hun schoot. Het zijn lange dagen, zoals alle dagen tijdens de Ramadan. Het vasten maakt hen moe, maar ze houden vol. Hun geloof is belangrijk voor hen, net zoals het voor hun ouders was toen die 45 jaar geleden naar Nederland kwamen.

“Het is een bijzondere maand,” zegt Samira. “Een tijd van bezinning, van saamhorigheid. Maar op het werk lijkt niemand dat te begrijpen.”

Farida knikt instemmend. Zij werkt in een fabriek en merkt dat haar collega’s weinig begrip hebben voor haar situatie. “Ze verwachten dat ik net zo snel en scherp werk als anders. Maar dat is niet zo makkelijk als je al sinds zonsopgang niets gegeten of gedronken hebt,” legt zij uit.

Samira ervaart hetzelfde op haar kantoor. “Mijn collega’s vragen soms: ‘Waarom doe je jezelf dat aan?’ of ‘Kun je niet gewoon stiekem een slokje water nemen?’ Ze begrijpen niet hoe belangrijk dit voor me is.”

Op de werkvloer lijkt weinig ruimte te zijn voor hun geloof. “Je hoort gewoon hard te werken, vasten of niet,” zegt Farida. “Dat is wat ze zeggen. Maar een beetje respect zou toch niet te veel gevraagd zijn?”

De opmerkingen en het gebrek aan begrip voelen steeds zwaarder. “We doen niemand kwaad met de Ramadan,” zegt Samira. “We vragen geen speciale behandeling, alleen een beetje respect. Dat mensen begrijpen dat we misschien wat minder energie hebben en niet meteen veroordelen.”

Farida zucht. “Nederlanders hebben zoveel respect voor andere dingen, maar als het gaat om iets wat voor ons belangrijk is, dan lijkt dat ineens anders.”

Toch laten ze zich niet ontmoedigen. “We blijven ons geloof uitoefenen, met trots,” zegt Samira vastberaden. “Hopelijk komt er een dag dat mensen meer begrip tonen. Tot die tijd houden we ons hoofd omhoog.”